De afgelopen dagen waren we op het grootste eiland van Cabo
Verde. Van hieruit wordt het land geregeerd, hier wonen de meeste mensen. Hier
is de geschiedenis van het land het beste zichtbaar.
We verbleven hier in een privé appartement in de wijk
Bairro. Hier geen toeristen, hier geen hotels en geen restaurants. Het
appartement is super de luxe. Draaien wij ons wasje met de wasmachine, de
mensen onder ons op straat gebruiken nog het ouderwetse wasbord. Daar is wassen
nog een hels karwei, hier boven drukken we op de knop.
Vanuit het appartement kijken we op groepen huisjes die
nergens bij lijken te horen. Niet bij ‘onze’ wijk, misschien ook wel niet bij
de stad. Er zijn geen duidelijke wegen zichtbaar, de huisjes bestaan uit
betonnen blokken en er is geen moeite gedaan om het mooi te maken. Illegale bouw wellicht? Kippen,
varkens en geitjes scharrelen in het rond. In heel Santiago trouwens, soms kom
je een kudde koeien tegen op de weg, of geitjes of steekt er net een kamikaze-kip
over. Ezels zijn helemaal leuk, die staan gewoon midden op de weg en zijn zeer
zeker niet onder de indruk van je komst, ze blijven gewoon staan.
Het rijden op Santiago is een feest, goede asfaltwegen met
vooral in het midden van Santiago prachtige vergezichten. Het is droog, erg
droog, we zijn er dan ook net voor de regentijd die in juli/aug begint. We
kunnen ons niet voorstellen dat het hier helemaal groen kan en zal zijn, maar
dat schijnt toch echt te gebeuren als het hemelwater hier zijn werk gaat doen.
Misschien gaan we nog wel eens terug als alles groen is.
Ga je van de asfaltweg af, zijn de wegen verhard met
steentjes, maar ook hier is goed op te rijden. Daarna wordt het onverhard en
vind je de leukste en mooiste hoekjes van het eiland. Eerlijk gezegd hadden we
te weinig tijd om het eiland goed te ontdekken, weer al een reden om nog eens
terug te gaan ;-).
Bijna elke middag ‘eindigen’ we op het Plateau bij ‘Nhamii
ice dreams’, hier hebben ze (volgens ons) het lekkerste ijs van heel Santiago.
Als je je ijsje op het terras opeet, wordt het lege (kartonnen) bakje door
omstanders weggehaald. We hebben nog niet goed begrepen waarom.
Op het plateau wordt een demonstratie capoeira gegeven.
Prachtig om te zien, ook prachtig om de omstanders te zien. Twee dames staan
met een koelbox op hun hoofd toe te kijken. Geen ongebruikelijk iets hier, de
vrouwen dragen hier alles op het hoofd, tot dozen aan eieren aan toe.
We maakten een uitstapje naar Tarrafal (ligt helemaal aan de
andere kant van Santiago, in het noorden) en onderweg maken we een omweg naar
Ribeira da Barca. Een klein vissersplaatsje aan zee. We zijn een eind de
ribeira ingereden op zoek naar een weg die ons zuidelijker naar een mooi strand
zou brengen, maar we hebben die weg helaas niet gevonden. Hier worden de stranden leeggehaald, het zand
wordt gebruikt voor de bouw van huizen.
In Ribeira da Barca zijn twee kleine
strandjes over, vol keien en vissersbootjes. Kinderen helpen bij het
schoonmaken van de vis.
Tarrafal is een stadje/dorp met twee prachtige baaien met
prachtige stranden. We kwamen hier zaterdag aan het eind van de middag aan en
wisten niet wat we zagen. Iedereen leek aan het strand te zitten, hele families
onder de schaduw van de bomen. Velen dobberend in het kristalheldere water. Het
was echt enorm druk, maar niet met toeristen, alleen met mensen van hier.
We slapen in een uitstekende bed&breakfast, vier kamers en
een fantastisch dakterras. Toen we ’s avonds terugkwamen van een heerlijk
diner, stonden twee dames ons vanaf het dakterras toe te schreeuwen .Ze hadden
zich opgesloten en wilden héél graag gered worden. Ik heb de eer aan Erik gelaten,
die dit uiteraard heel graag deed :-).
’s Morgens werden we wakker gemaakt door een snorrende
huiskat. We hadden de balkondeuren opengelaten en daar was ze door naar binnen
gekomen. Met een grote felle ‘miauw’ meldde ze zich naast ons bed. Alsof ze
zeggen wilde dat het nu wel tijd geworden was om eens wakker te worden. Voor we
het wisten lag ze op het bed, lekker te snorren en te droelen.
Na het ontbijt gaan we terug naar de strandjes. Nu zijn ze
helemaal leeg, tenminste er is wel heel wat bedrijvigheid, nu van de vissers.
De vissers komen terug naar Tarrafal, vrouwen wachten met een teil om de vis
gelijk mee te kunnen nemen. Collega-vissers helpen om de vissersboot het strand
op te trekken. Onder een schaduwrijke boom worden de netten geboet. Hier kan je
echt uren zitten om het hele schouwspel in je op te nemen.
We rijden op ons gemak terug naar
Praia, we lunchen in Assomada, bekend om de grote ‘Afrikaanse’ markt. Maar
helaas 80% van de ‘standhouders’ is er vandaag niet, het is een beetje een dode
boel. Op zaterdag is het geloof ik het drukst, vandaag is het maandag. We kopen
twee papaya’s en strijken neer bij Pao Quente, heel on-Kaapverdiaans, maar wel
heel lekker.
’s Avonds warmen we alsnog onze lasagna op, die eerder deze
week was blijven staan door een onverwachte uitnodiging van de buurvrouw.
De volgende dag rijden we terug naar Cidade Velha, de vorige
keer dat we hier waren, was het kerkje gesloten. Het kerkje, waarvan tot een aantal
jaar terug werd gedacht dat het het oudste kerkje van Kaapverdie en
‘Afrika-beneden-de-Sahel’ was. Een aantal jaar terug zijn de fundamenten
gevonden van een nog ouder kerkje, hier 500 meter vandaan, er wordt nog volop
onderzoek gedaan. Vandaag is het kerkje wel open. Voorin zijn drie mannen druk
met het tellen van de kas.
Het is een mooi kerkje, mooier dan we tot nu toe gezien
hebben. De muren van de kerk zijn bekleed met prachtige grote tegels. Het doet
je gelijk aan Portugal denken. Op een klein stukje muur zijn nog de tegels van
heel vroeger te zien, deze zijn stukken kleiner. In de vloer liggen belangrijke
mensen begraven, de grafstenen zijn nog in goede staat. Het graf van een
bisschop is weggemoffeld onder de kerkbanken.
 |
| de 'weggemoffelde' bisschop |
In de kapel, waar ook het enorme doopvont in staat, staat
een rariteitenkabinet van Bijbelse figuren. De kapel lijkt wel een beetje een
opslagplaats geworden, op foto’s in onze reisgids staat dit er allemaal nog
niet. Jammer, want de kapel heeft namelijk wel een prachtig plafond,
waarschijnlijk nog origineel. Nu wordt je aandacht naar andere dingen
getrokken.
’s Middags rijden we naar de andere kant van Santiago naar
de baai van Sao Fransisco. Hier een prachtig breed strand, helemaal voor jezelf
alleen. Met onze 4x4 rijden we een stukje naar het zuiden, hier allemaal vulkanische
rotsen. Via Praia Baixo rijden we terug naar Praia. Ook hier een prachtig
strand. Het lijken wel verborgen juweeltjes, alleen zijn ze niet verborgen, je
kan er gewoon naar toe rijden.
’s Avonds eten we bij Ipanema, een restaurant met een
prachtig uitzicht over het water. Het is inmiddels donker, dus we horen alleen
nog het ruisen van de zee, heerlijk. Morgen is onze laatste dag alweer,
morgenavond vliegen we terug naar huis. Wat een geweldige drie weken waren het,
we mochten vier eilanden een beetje leren kennen en eerlijk gezegd smaakt het
naar meer.
 |
| 5 juli 2015 viert Cabo Verde 40 jaar onafhankelijkheid!! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten