Rotterdam is overal…

Gisteren nog, in Salamansa, Mitu had net mijn pannenkoek meegenomen en al lachend bestellen we een nieuwe bij de pannenkoekenbakker. Hij vraagt waar we vandaan komen en begint te stralen. Hij heeft familie in Nederland, in Rotterdam uiteraard. Hij zegt dat veel van de inwoners van Salamansa daar wonen. Hij is al vaak op bezoek geweest, hij heeft koninginnedag meegevierd, inclusief oranje pruik en hij weet dat het nu drie dagen eerder gevierd wordt omdat we nu een koning hebben. Zo te zien had hij het erg naar zijn zin in Rotterdam.

Vandaag is de laatste dag op Sao Vicente. Nog te veel te doen, nog te veel te zien. Het weer is wat opgeknapt, tenminste, het waait wat minder hard, verder was het al prima. Het is wel helderder nu, de vorige dagen waren erg ‘diezig’.

We ‘doen’ nog een rondje ‘onverhard’ achter Calhau. Hier barst het van de vulkanen, het landschap is dor, droog, stenig, grijs, maar prachtig. Wij vinden onze weg langs de uitgedoofde vulkanen richting weer al een mooi strandje. Ik blijf me verbazen over de prachtige kust hier, fantastisch!

Terug in Calhau is er volop bedrijvigheid op het voetbalveld. Een voetbalveld van zand, stofwolken achtervolgen de voetballers, maar dat mag de pret niet drukken. Er wordt een wedstrijd gespeeld en het publiek staat toe te kijken voor het clubhuis van FC Calhau. De muziek schelt over het veld en de derde helft is voor sommigen al begonnen. Wat een gezelligheid!

Het is zondag vandaag en het is druk op de stranden. Niet rondom Calhau, maar wel rondom Mindelo en Sao Pedro, waar we later in de middag heenrijden. Hier is een enorm breed en wijd strand. Visserbootjes liggen op het zand, worden de zee ingeduwd om te gaan vissen of het strand opgetrokken omdat ze net terug zijn. Er is van alles te zien, kinderen spelen op het strand of bij de waterlijn. Jonge dames, met de krulspelden nog in, paraderen langs de vissersboten waar de stoere jongens rondhangen. Een heerlijk schouwspel.

Als er een vissersboot het strand opgetrokken wordt, ga ik nieuwsgierig even kijken. Het is lastig om een praatje aan te knopen, de afgelopen dagen heb ik gemerkt dat er weinig Engels gesproken wordt, met Creools, Portugees of Frans ben je hier beter op zijn plaats. Eén van de jongens die de boot op het strand getrokken heeft, heeft echter een oranje shirt aan met ‘Holland’ erop. Ik wijs ernaar en wijs daarna naar mezelf. Hij begint te lachen en spreekt me in perfect Engels aan. Hij is op vakantie in zijn geboortedorp, normaliter werkt hij op een containerschip vanuit de Rotterdamse haven. Eind augustus gaat hij weer terug. Hij vertelt me dat de vers gevangen vis morgenochtend op de vismarkt in Mindelo verkocht zal gaan worden.

Als we terugrijden naar Calhau, komen we (voor de 20^e keer inmiddels, het ligt op de route naar huis) langs de enorme begraafplaats van Mindelo. Het ziet er helemaal niet treurig uit, (bijna) allemaal witte kruizen met (bijna) overal bloemen. Het is een kleurrijk geheel, kleurrijker dan het eiland zelf. We vragen ons af of Cesaria Evora hier begraven zal liggen, dat zal toch wel zeker? Cesaria, de volksheld, de morna-zangeres, een beroemdheid tot ver buiten de landsgrenzen, ze won zelfs een grammy, de diva op blote voeten, ze overleed in 2011 op 70-jarige leeftijd, kapot-gerookt. We parkeren de auto en lopen samen met een mevrouw de begraafplaats op. Ze groet ons en we vragen haar of ze weet waar Cesaria begraven ligt. Ze wijst gelijk naar rechts, we zijn blijkbaar vlakbij. Ze loopt nog even mee om het graf precies aan te wijzen. We hadden een enorme tombe verwacht, maar nee, ze ligt hier eenvoudig tussen de andere mensen. We weten niet zeker wie de andere persoon is die op de steen staat, maar ze was niet getrouwd, waarschijnlijk is het haar moeder.

Als we thuis zijn, is het groot feest. Althans, we treffen een supergelukkige Raphaele aan. Haar dochter is vandaag aangekomen, samen met haar kleindochter, een meisje van 16 maanden oud. Raphaele heeft beiden al 15 maanden niet gezien. En juist nu op moederdag komen ze voor drie weken naar haar toe. Ze kan gewoon niet stoppen met glimlachen, wat is dat heerlijk om te zien. Stan is duidelijk ook erg blij. Hij loopt als een onhandige opa te sjouwen met de kinderstoel. De kleine ligt vol overgave te slapen in de armen van haar moeder. Ze moet nog even wennen aan opa en oma, die ze immers helemaal niet kent. Het familiegeluk kan alleen nog maar groter worden. 

Morgen vertrekken we van Sao Vicente, met de ochtendferry van 8 uur (oefff) gaan we naar Santo Antao, naar zeggen het mooiste eiland van Cabo Verde. Dat belooft wat, we vonden dit al zo mooi!