Maio, een klein (ca 15x25 km) eilandje naast Santiago,
volgens de gemiddelde reisgids heb je er niets te zoeken, want er zou niets
zijn. Googelen op het eiland laat de mooiste plaatjes (zee en zand) zien, reden
genoeg voor ons om een ticket te boeken. Alhoewel Maio op slechts 25 km van
Santiago ligt, vaart er geen ferry en kan je er alleen met het vliegtuig heen.
Eén van de kortste lijndienstvluchten ter wereld, al snorrend baant het
propellortoestel zich een weg omhoog om al na drie minuten de daling in te
zetten. De stewardess komt niet van haar plek.
Via Airbnb hebben we hier een kleine bungalow gehuurd. Op de
piepkleine luchthaven worden we opgehaald door twee uiterst aardige Engelse
mensen die hier een bestaan proberen op te bouwen. Het valt niet mee, door de twee magere vluchtjes per week,
worden er nauwelijks toeristen aangevoerd en daarnaast zijn de ticketprijzen
onlangs ook nog eens verhoogd. De ferrymaatschappij beloofde drie jaar terug om
de pier aan te passen, zodat zij een regelmatige veerdienst konden gaan
onderhouden op Praia, maar tot op heden is er nog niets gebeurd. ‘Maio, het
vergeten eiland’ staat er in mijn reisgids…
Met
onze bagage mogen we in de bak van de pickup. Binnen een paar minuten rijden we
naar ‘Cidade de Porto Inglés’, vroeger ‘Vila do Maio’ geheten, het enige stadje
op het eiland.
 |
| achter in de pickup op weg naar de accomodatie |
We
pakken onze spullen uit en lopen naar het strand, het is halverwege de ochtend.
Het stadje doet wat caribisch aan. Zachte pastelkleuren kleuren de huisjes. Er
staat veel leeg, er is veel te koop, veel ‘opknappertjes’, soms ook zonder dak.
In de schaduw nemen de vrouwen de laatste roddels door, kinderen zitten op
school, een enkeling speelt op straat.
Op
het strand komen één voor één de kleine vissersbootjes terug van zee.
Collega-vissers helpen het bootje het strand op te trekken.
Vrouwen met een
plastic teil op hun hoofd nemen de vis mee naar de kleine vismarkt, waar het
gelijk schoongemaakt en verkocht wordt. Allemaal heel kleinschalig, het gaat om
een paar vissen per keer.
We
lopen terug naar onze kleine bungalow, onderweg doen we wat boodschappen. Er
zijn een paar kleine supermarktjes, maar stel je hier niet te veel bij voor. De
supermarktjes zijn afhankelijk van aanvoer van spullen via de vrachtboot uit
Santiago. De stellingen zijn maar half gevuld.
We
maken een wandeling over het prachtige strand, achter de pier lijkt dit
eindeloos te zijn, alleen maar zee en zand, prachtig. We lopen richting het
achterland, hier hebben we vanuit het vliegtuig zoutpannen gezien. En
inderdaad, een enorm zoutmeer, ongeveer 3 bij 1 kilometer. In de verte siddert
de lucht boven het meer, het is hier bloedheet, er staat nauwelijks wind.
Rondom het meer liggen hopen zout, dit is de tijd van het jaar dat er geoogst
wordt. Prachtig, prachtig!
 |
| eindeloze stranden op Maio |
 |
| het zoutmeer |
 |
| zoutwinning op Maio |
Aan
het begin van de avond gaan we geknipt en geschoren het dorp in. Op zoek naar
eten. We hebben niet veel restaurantjes gezien, alleen twee kleintjes op het
strand. Maar er zal toch wel iets zijn? Dan horen we stemmen, we kijken een straatje
in en zien veel mensen, vooral vrouwen, zitten. Anderen komen aangelopen met
een stoel. Vooraan staat een klein mariabeeld met twee verlichte lantarens. Een
priester is zich naast zijn auto aan het omkleden. Het ziet eruit alsof hier
een dienst plaats gaat vinden, gewoon op straat, in de open lucht. Er komt
iemand op ons aflopen, ze neemt ons mee, we lijken geen keus te hebben en voor
we het beseffen zitten klaar om de dienst mee te maken. De priester begint, een
aantal andere kerkgangers hebben ook allemaal een rol en lezen af en toe wat
voor. Een varkentje scharrelt langs de mensen, straathonden maken ruzie, maar
het maakt allemaal niet uit. Het Ave Maria wordt gezongen, het heeft hier een
andere melodie dan wij kennen, meer up-tempo, zeker niet minder mooi. Wat
bijzonder om dit mee te mogen maken! Aan het eind van de dienst wordt er iets
uitgedeeld, het is inmiddels donker geworden, we zien niet wat het is, vol
vertrouwen steken we het toch in onze mond, chocoladetoffees, lekker. De mensen
pakken hun stoel weer op en verdwijnen in de omliggende straatjes.
We
vervolgen onze zoektocht naar eten, die stopt bij Wolf Djarmai, een tot
Kaapverdisch restaurantje omgetoverde zeecontainer. Leuk terrasje ervoor,
helemaal goed. Er wordt elke dag één gerecht gekookt en vanavond is dat zwaardvis
met groente en zoete aardappel. Er komt nog een ander stel aangelopen, aardige
mensen uit Florida, ze zaten in hetzelfde toestel als ons. Het is gezellig, het
eten is heerlijk.
Onze
eerste dag op Maio smaakt werkelijk naar meer. Morgenochtend wordt onze
huurauto afgeleverd, dan kunnen we het eiland over, we zijn benieuwd!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten