donderdag 25 februari 2010

Let's kill the parasite !

En toen bleef het stil op het weblog … hier de verklaring.

Op woensdagavond, na het heerlijke mac-patatje, ben ik ‘voldaan’ gaan slapen. De werkzaamheden verliepen naar wens, de vergadering was goed gegaan en ik had al flink wat in kunnen slaan om later in Nederland te kunnen verkopen op marktjes. En ik had nog 4 dagen te gaan ! Alles op schema dus. Totdat ik ineens wakker werd vanwege flinke buikkrampen … ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar na minimaal 25 toiletbezoekjes, waaronder ook eentje met een emmer op m’n schoot … viel ik aan het begin van de ochtend uitgeput in slaap. Als ik aan het eind van de ochtend wakker wordt, ben ik gebroken en leeg. Gedurende de dag probeer ik regelmatig wat te eten en te drinken, maar vaak moet het er met dezelfde snelheid weer uit, dit voelt niet goed !

’s Nachts slaap ik gelukkig redelijk en de volgende morgen voel ik me wat beter. Ik ontbijt met de gebruikelijke toast en besluit om even naar buiten te gaan. Ik moet nog geld pinnen en de bank is op 5 minuten lopen, dus dat is een mooie test. En dat gaat goed ! Ik pak zelfs de metro om twee haltes verder naar het emporium te gaan, ik heb nog wat kadootjes nodig en deze winkel is vlakbij de metrohalte, dus ik hoef niet ver te lopen. Ik koop nog wat leuke dingetjes daar en moet eerlijk gezegd bij het afrekenen (wat weer eens eindeloos lijkt te duren) even gaan zitten. Maar verder gaat het prima, al kom ik even later erg moe weer terug bij het hotel, even liggen ! Ik bel Rosalie op om te vertellen dat het best goed met me gaat en we besluiten om ’s middags met de taxi naar de Jaintempel te gaan. Een relatief rustige omgeving met een winkeltje waar ik graag nog eens wilde kijken. Ik sla er flink in (allemaal om te verkopen hoor luitjes … zo shop-verslaafd ben ik nu ook weer niet) en op de terugreis gaan we nog langs twee kleine winkeltjes. Mr. Khan blijft met z’n taxi elke keer buiten wachten, dus veel lopen is er (gelukkig) niet bij. ’s Avonds eten we bij Fire & Ice, geen ingewikkelde zware gerechten, een lekkere soep met wat brood.


de Jain tempel

En ’s nachts begint het hele feest weer opnieuw, ik zit meer op het toilet dan ik in bed lig, er lijken wel liters vocht uit mijn lichaam te komen. ’s Morgens val ik weer uitgeput in slaap en als ik wakker wordt voel ik me geen haar beter. Dit gaat de verkeerde kant op en ik vraag David (hoteleigenaar) om een dokter te bellen.

Aan het eind van de ochtend hoor ik een onbekend geklop op mijn deur. Ondertussen kan ik het kloppen van het personeel of van Rosalie wel herkennen, deze niet. Het is de dokter. Hij lijkt op Prem, geeft me netjes een hand en gaat op een stoel naast m’n bed zitten. Hij hoort mijn ‘probleempjes’ aan, voelt even aan mijn buik, neemt mijn bloeddruk op (maar hij doet dat zo snel dat hij nooit mijn bloeddruk heeft kunnen zien), voelt aan mijn pols en constateert een ‘Delhi-belly’, ofwel reizigersdiarree. Ik vraag hem nog ‘no parasite?’, nee, ik heb geen parasiet. Hij schrijft me medicijnen voor die me weer op de been moeten helpen.

Als ik even later naar beneden strompel met het verzoek aan het personeel om de medicijnen voor me te halen, geeft David een verrassende reactie. Hij vertelt me dat het ‘orni’ wat op het briefje staat aan elke zieke gast is voorgeschreven door deze arts, ‘it must be his favourite medicine’ … hmmmm …. wat moet ik hier nu weer mee ? Ik ben al niet overtuigd van de ‘delhi-belly’, ik heb tijdens onze reizen wel vaker diarree, maar dit is echt heel anders en dan nu deze reactie. Als de medicijnen gehaald zijn, mail ik Regi. Een goede vriendin met kennis van Indiase (medische) zaakjes J. Ik leg haar uit wat mijn klachten zijn en welke medicatie ik heb gekregen. Haar reactie : het is waarschijnlijk geen ‘delhi-belly’, maar een parasiet en de medicatie is niet goed, het antibioticum is veel te zwaar. Ze schrijft me andere medicijnen voor, die ik even later zelf maar ga halen, de apotheek is maar 2 minuten lopen van het hotel.

Over het vervolg van deze en de volgende dag kan ik ook heel kort zijn : deze heb ik in bed doorgebracht. Ik was te slap om het hotel te verlaten, de diarree leek wel aardig onder controle, in ieder geval hoefde ik geen 25 keer per nacht mijn bed uit. Maar het hele gedoe had me aardig verzwakt en ik probeerde echt regelmatig wat te eten en goed te drinken, maar ik had totaal geen eetlust en was af en toe misselijk, dus het viel echt niet mee.

het uitzicht vanuit mijn bedje :-)
Afleiding had ik gelukkig genoeg. Rosalie kwam regelmatig op bezoek, nam voor ’s avonds dan wat eten mee. Mehtab heeft ook nog een middag naast me op bed gelegen. Zondag kwamen Shahib, Reena, Ashit en Rosalie tegelijkertijd langs, heel erg lief allemaal. Het was wel leuk, er ontstond een discussie over kinderarbeid en armoede, ik heb er niet alles van meegekregen (ik was zó moe), maar ik vond het leuk om te zien dat mensen, die door mij elkaar kennen, zo’n interessante discussie voerden.

Op maandag mocht ik dan éindelijk naar huis, wat had ik hier naar uitgezien, maar aan de andere kant zag ik als een berg tegen de vlucht op. Wat als ik diarree krijg als ik mijn stoel niet uit mag ? Wat als ik instort tijdens het lange lopen of het lange wachten op luchthavens ? Met een extra (onder)broek en een doosje immodium in mijn rugzak stapte ik ’s morgens vroeg in de taxi bij mr. Khan. Gelukkig voelde ik me sterk en eigenlijk is de hele reis zonder problemen verlopen. Tenminste wat mij betreft dan, de vlucht van Dubai naar Dusseldorf leek wel een film.

Als (bijna) iedereen zit en het tijd is om te vertrekken, blijven er 4 stoelen naast elkaar leeg. Precies de vier stoelen naast mij aan de andere kant van het gangpad. Ineens loopt er een heel gezin binnen, pa, ma en 4 kinderen. Twee kinderen krijsen, moeder zit continue aan de telefoon en pa kijkt boos. Ze lopen ‘gelukkig’ de rij naast me voorbij, ze moeten blijkbaar meer achter in het toestel zitten. Even later komen er stewardessen aangerend met boardingpassen, het gezin moet toch naast mij zitten. Ze nemen plaats, maar toch ook niet, de kinderen blijven krijsen, pa gaat zitten, ma blijft bellen, loopt uiteindelijk weg, de kinderen volgen haar en als we nog een keer kijken is er niemand meer. Er ligt alleen nog wat bagage in de stoelen. Het hele toestel kijkt verbijsterd toe. Even later komen de stewardessen uitleg geven, het koppel heeft ruzie, er is blijkbaar bagage blijven liggen na de vorige vlucht en hier krijgt pa de schuld van. Ma wil nu niet meer verder vliegen, pa wel. Na een kwartier blijkt dat ze niet meer mee gaan, samen met een andere passagier nemen we de vier stoelen in beslag (ieder dus 2 J). Vervolgens moet alle handbagage gecontroleerd worden op ‘eigenaar’, want het kan toch niet zo zijn dat ze ‘iets’ hebben achtergelaten in het toestel met dit toneelstuk ? Als dit gebeurd is, komt tot ieders grote verbazing het gezin weer terug ! Ze willen toch nog mee. Ik ga weer op mijn eigen stoel zitten en zie dat het toneelstuk de ‘tweede akte’ in gaat. Pa en ma hebben blijkbaar nog steeds ruzie, de kinderen krijsen nog steeds en ma blijft ook maar bellen. Pa gaat met drie kinderen zitten (he, he, éindelijk), maar ma verdwijnt met een van de kleintjes in het toilet. Ondertussen hebben we al ruim een half uur vertraging door dit hele gebeuren. Maar dan komt het beveiligingspersoneel in aktie, het gezin wordt van het toestel verwijderd, dit wordt blijkbaar (gelukkig) niet getolereerd. Maar goed, ik weer snel naar ‘mijn’ twee stoelen en wéér moet de handbagage gecontroleerd worden, ze zijn immers weer het toestel binnen geweest ! Uiteindelijk kunnen we na een uur alsnog vertrekken. Zelfs de stewardessen hadden dit nog nooit meegemaakt. Maar ook tijdens de vlucht gebeuren er ‘rare’ dingen, tijdens een periode van hevige turbulentie, raakt een passagier (wéér naast mij) zo in paniek, dat ze begint te gillen en krijsen. Wat een vlucht !
Uiteindelijk kom ik om 8 uur ’s avonds aan in Dusseldorf. Wilbert en Ilse staan op me te wachten, Erik moest namelijk dezelfde dag voor zijn werk naar Roemenie.
Een paar uur later lig ik lekker in mijn eigen bedje. Wat een week is dit geweest, ik voel me een afgestraft voor mijn onbezonnen aktie om een weekje naar India te gaan. Dit zal ik geen tweede keer meer doen …

woensdag 17 februari 2010

Frietje van de mac ...

'Thuis' gekomen na die mislukte taxirit, ben ik gelijk onder de douche gesprongen, even alle viezigheid (en boosheid) van me afspoelen, ik voelde me gelijk stukken beter ! En ja, ik had twee uurtjes om even te rusten, maar daar heb ik hier geen tijd voor. Dus ik werkte nog wat aan het budget (er moest nog wat aangepast worden), werkte het weblog bij en zocht weer verder naar foto's voor de diverse nieuwsbrieven. Tegen zevenen heb ik Rosalie gebeld of zíj al uitgerust was, want er moest nog aan een boek gewerkt worden.

Een goed half uur later was ik bij haar. Vier jaar geleden is ze ooit begonnen met het schrijven van haar belevenissen in Calcutta, hoe ze hier is terechtgekomen, hoe haar stichting ontstaan en ontwikkeld is, etc. Eigenlijk zat er geen lijn in het boek, ze schreef gewoon wat er in haar opkwam, niet in chronologische (of welke) volgorde (dan ook).

Nu is er via via iemand in Amerika een opera aan het schrijven over Rosalie. Ze kan het zelf niet geloven, maar het is toch echt zo. En zij wilden graag delen van het boek lezen ter inspiratie voor de opera.

Maar ja, alle stukjes zijn geschreven in een email (naar haarzelf) én dus NIET in chronologische volgorde, etc. Gelukkig had ze zelf al heel veel voorwerk gedaan en alle stukjes geknipt en geplakt in een wordbestand én in een soort volgorde gezet. Nu moest alles nog in eenzelfde lettertype komen, zelfde letterhoogte etc. Maar er bleken ook alinea's gesplitst te zijn, wat niet nodig was, nou ja, om een lang verhaal kort te maken, tot 10 uur zijn we bezig geweest om de 104 bladzijden er enigszins toonbaar uit te laten zien (en ja, ik weet dat je een blok kan maken om het lettertype in één keer te wijzigen :-)).

Maar goed, het 'boek' is nu gemaild naar de opera-schrijver, dus ik ben benieuwd. Ik heb geen idee of ze het ooit uit wil brengen, maar ik heb al aangeboden de nederlandse vertaling voor mijn rekening te nemen (ik weet nog niet of ik hier straks spijt van ga krijgen ...).

En toen was het half 11 en hadden we nog steeds niet gegeten. Rosalie had niets in huis (nog geen biscuitjes !) en ik had ondertussen best trek. Op de weg naar 'huis' kom ik langs de MacDonalds, dus daar ben ik maar even aangewipt voor een frietje.

De zaak was nagenoeg leeg, maar de jongen achter de counter begroette me met aangeleerd enthousiasme. Een frietje met mayo, ik kon zelfs kiezen uit vegetable mayo (??), dus die maar genomen. Ik moest wel drie minuutjes wachten, want ze hadden geen warme frietjes op voorraad. En omdat ze dat blijkbaar vervelend voor me vonden, kreeg ik een gratis emmertje cola ?! Dat is nog eens service !

Ondertussen had ik ruim de tijd om de MAC eens goed in me op te nemen. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal ruim en netjes uit. Maar het tweede gezicht doet dit al veranderen. De spiegels zien er niet uit, de dienblaadjes waar het eten op ligt zijn 'calcutta-plakkerig', bij de drankautomaten (achter de counter) ziet het er ook niet uit ... ik was blij dat mijn frietjes op een gegeven moment klaar waren, anders zou ik ze bijna niet meer hoeven.

Maar nee hoor, je moet hier in een restaurantje nergens ergens goed naar kijken, want dan kan je hier echt niets eten. Daar is deze MAC superschoon bij. Met Erik ging ik wel eens naar Peter Cat, daar is het licht nogal gedimd en dat is maar goed ook. De obers lopen daar met tulbanden op, die in 10 jaar niet gewassen zijn. En die mannen hebben het druk én zweten én .....

Om 11 uur was ik weer 'thuis', redelijk op tijd toch ? Vandaag weer veel voor elkaar gekregen, het to-do-lijstje wordt steeds kleiner, maar dat is precies de bedoeling.

Morgen aan de slag met de nieuwsbrieven, om 11 uur komt Shelley de kaarten brengen die ik in december besteld heb, rond een uur of 2 lunchen met Rosalie en daarna naar de Jain tempel. Voor wat rust, maar ook voor het leuke sieradenwinkeltje dat ze daar hebben, kijken of we daar nog wat kunnen scoren om te verkopen op marktjes.

Taxichauffeurs ... oeff ...


“Russelistreet !” roept de taxichauffeur enigszins wijfelend, maar toch heel duidelijk. 'This isn't Russelstreet !!' schreeuw ik op een Rosalie-manier naar de chauffeur, 'this is Kydstreet !!'. 'No Russelistreet !' gilt hij terug en weer gil ik 'No, this is Kydstreet, not Russelstreet, you said you knew !!'. Want natuurlijk had ik al 10x gevraagd of hij wel wist waar ik heel wilde, en natuurlijk had hij 10x 'yes máám´ geantwoord ... maar ik bleef twijfelen. Vooral toen we op bekend terrein kwamen en hij precies de andere kant op reed ... Geschrokken van mij boosheid draait hij de taxi om en wijs ik hem de goede weg. Maar ja, aan het eind van Freeschoolstreet, moet je rechts en natuurlijk is het eenrichtingsverkeer precies andersom op dit tijdstip van de dag en ik weet niet hoe je door om te rijden in Russelstreet kan komen. Dus ik stap, nog steeds boos, uit. Ik geef hem wat roepies en hij durft niet eens te mopperen dat het te weinig is.. En daar sta ik dan weer, bepakt en bezakt met allerhande verkoopwaar voor in Nederland. Daarom wilde ik zo graag met de taxi, om niet mijn laatste energie van deze dag te verspillen aan het gesjouw met spullen, maar ja, er zit blijkbaar niet anders op.

Vanmorgen begon de dag vrij relaxed. Rosalie is alleen naar het RCFC gegaan en ik kon nog wat uurtjes slaap inhalen. Toch maar om 9 uur uit bed gegaan, om toch enigszins in het goede ritme te komen. Op mijn gemak ontbeten en gedoucht en daarna begonnen aan de nieuwsbrieven die gemaakt moeten worden voor de scholen. Ook het budget voor 2010 moest nog uitgewerkt worden in de computer, dus dat ook gelijk maar gedaan. Aan het eind van de ochtend richting Sudderstreet gelopen, alwaar een heerlijke mango juice op me stond te wachten :-) Even (nou ja, Indiaas 'even') later waren Rosalie en Melanie (een Duitse vrijwilligster) er ook en hebben we gelunchd. Op mijn route naar Sudderstreet was ik al langs de Karmyog winkel gegaan (zij verkopen dingen voor een meisjesschool in de sloppenwijken) om wat leuke tasjes en andere dingen in te kopen. Als we klaar gelunchd zijn, regent het weer, hmmm, o ja, dat is waar ook, dat was gisteren al voorspeld en waarom heb ik nog geen paraplu ?? 'Gelukkig' heeft geen van ons drieeen een paraplu en we bedenken een noodplan. We zouden eigenlijk nu naar Rosalie's flat gaan om te werken en over 1,5 uur een taxi nemen naar de school van Maura. Zij maken en verkopen ook spulletjes en dat wilden we even bekijken. Ik opper het idee om gelijk maar naar Maura te gaan, zodat we ons niet nat hoeven te laten regenen (ik ben niet bang voor regen, begrijp me goed, maar het gaat hier hard te keer en ik had allerhande nieuwe spulletjes bij me, maar ook bijv. mijn laptopje ...). Gelukkig gaat iedereen akkoord en ook Maura blijkt al in de school te zijn, dus met de taxi richting Alipur Road.

Het is een prachtig klein schooltje, Maura (een Amerikaanse die met een Indier is getrouwd en in Calcutta woont) is er lerares. Ze hebben mooie kaarten te koop, maar bijvoorbeeld ook kleine tasjes, gemaakt van oude saris. Ik laad mijn tas nog voller met allerhande spulletjes, dit gaat de goede kant op ! Nu alleen oppassen dat straks ook alles nog mee naar huis kan natuurlijk.

En dan nemen we de taxi terug van Alipur Road naar het centrum. met die taxichauffeur die echt zeker weet waat Russelstreet is ...

Vocational programma Prayrona 3


Jullie missen zeer waarschijnlijk de foto's tussen de verhalen, maar sorry, deze keer niet zoveel bezoeken aan scholen en programma's, maar veel vergaderen en 'zaken doen' al klinkt dat interessanter dan het is.

Maar ik heb hier toch wat foto's voor de liefhebbers. Ze zijn van het vocational programma van Prayrona 3. Deze vrouwen (jonge moeders) zijn zeer gemotiveerd. Ze willen graag zelfstandig worden en meer zelfvertrouwen krijgen. Uiteindelijk zijn de kinderen hier uiteraard bij gebaat ! Er gaat blijkbaar in Afrika een gezegde : 'School je een jongen/man, dan school je een individu, school je een meisje/vrouw, dan school je een hele gemeenschap'. En dit is zeker hier in India waar.

Rosalie heeft een aantal van deze vrouwen geinterviewd en één verhaal is wel heel duidelijk blijven hangen. Deze vrouw begon gelijk te huilen toen Rosalie haar vroeg wat het voor haar betekende om aan dit programma deel te mogen nemen. Het blijkt dat haar man na 5 jaar huwelijk is overleden aan een ziekte, haar enige zoon is op 7-jarige leeftijd verdronken in de rivier. Daarna is ze door haar schoonouders het huis uitgezet en is ze teruggegaan naar haar eigen ouders, waar ze ook meer tot last was. Ze zat hele dagen binnen, huilde haar dagen aan elkaar. Voor een vrouw die al getrouwd is geweest, is het onmogelijk om een nieuwe man te vinden. Dus je bent eigenlijk teveel voor iedereen om je heen. Nu ze deel mag nemen aan dit programma heeft ze weer een doel in haar leven. Ze wil graag zelfstandig worden en voor zichzelf kunnen zorgen, niet meer afhankelijk zijn van anderen. Ondertussen stonden alle andere vrouwen om haar heen om haar te troosten.


Uiteraard heeft iedere vrouw en moeder in dit programma haar eigen verhaal te vertellen. Maar wat een mooi project, niet ?


mocht iemand zich afvragen waar deze vrouw zo
met liefde en trots naar zit te kijken ... naar haar
dochtertje van 7 jaar, zij zit naast haar en is
zwaar lichamelijk en geestelijk gehandicapt

Vergaderen op z'n Indiaas ...

Wat hoor ik nu toch weer ? Ik steek mijn hoofd buiten het raam en het regent ! Nee, het giet ! En het onweert, het gaat flink tekeer. Ik ben blij dat ik (net) binnenben, ik heb mijn paraplu niet meegenomen deze keer (en de paraplu had waarschijnlijk ook geen nut gehad ..).

Volgens mij is het nog te vroeg (in het jaar) voor fikse buien, maar ja, de natuur laat zich niet dwingen. Liever nu laat in de avond dan overdag ... maar als ik weather.com mag geloven, regent het morgen ook de hele dag ... hmmm... toch maar paraplutje kopen dan ...

Vandaag was hectisch, maar we hebben veel gedaan. Vanmorgen geslapen tot een uur of tien, was hard nodig en ik werd toch nog redelijk gebroken wakker. Na een douche en een ontbijtje was dit gelukkig snel over. Hierna de vergadering van vanmiddag voorbereid, alle stukken bij elkaar gezocht en alle punten nog eens in gedachten doorgenomen. Om half 12 stonden mr. Khan en Rosalie voor de deur, op naar de Prayrona 3 school !

Zoals gebruikelijk zorgde Reena weer perfekt voor ons natje en droogje, ze maakt heerlijke dahl en kip. De vergadering verliep op z'n Indiaas, chaotisch, het duurde lang en er werd helemaal niet (ahum) van het onderwerp afgeweken. Maar goed, na een paar uur was het budget voor 2010 geregeld, waren er nieuwe plannen gemaakt en hadden we de voortgang en problemen op de diverse scholen besproken. Iedereen had achteraf gelukkig een voldaan gevoel. Een van de leuke plannen is om voor de meiden een nieuw vocational programma op te zetten, namelijk kapster / schoonheidsspecialiste. Ze kunnen dan kiezen tussen dit en het naaien/borduren. Echt een leuk plan om de meiden een kans te bieden op zelfstandigheid. Het moet nog uitgewerkt worden, maar dat is Ashit wel toevertrouwd. Ook het idee van de medische checkup voor de Prayrona 2 kinderen krijgt nu vorm. Er wordt een arts gezocht, maar er is ook informatie ingewonnen over Calcutta Rescue, een grote organisatie met een eigen apotheek.

Uiteindelijk is het al begin van de avond als we de terugreis beginnen. Als ik een uur later Blue Skye binnenloop, staat de mango-juice al op me te wachten. De jongens waren me nog niet vergeten ! Toch weer leuk om herkend te worden. Daarna heb ik dan eindelijk tijd om even wcpapier en water te kopen, al moet ik wel opschieten, want veel 'winkeltjes' gaan al dicht. Ik loop nog even langs de bank om geld te pinnen en uiteindelijk ben ik dan half 11 terug in het hotel. Bij de receptie zit David te praten met een Amerikaan, die vind dat ik er typisch Nederlands uitzie met mijn 'beautiful smile'. David haast zich om te zeggen dat ik normaal met mijn man kom, best grappig van hem om me zo proberen te beschermen, alleen waarvoor was me niet helemaal duidelijk. Daarna een lekkere douche om al de viezigheid van me af te laten spoelen. Heerlijk, het was een warme en benauwde dag en nu met die fikse onweersbuien, snap ik ook waarom.

maandag 15 februari 2010

Zwetend voor de immigratiedienst ...

Maandag 15 februari,nou ja, eigenlijk is de 16e zojuist begonnen, het is inmiddels middernacht, ben voor mijn gevoel twee dagen onderweg geweest en net 'eventjes' bijgepraat door Rosalie (ze heeft in ieder geval erg hard haar best gedaan om dat in drie uurtjes te doen). Ik ben dus helemaal uitgewoond, ben moe en mijn hersencellen doen hun best om weer op volgorde te komen, maar voorlopig springen ze nog van de ene naar de andere kant.

Zondagmiddag begon de 'wereldreis'. Bij het inchecken herinnerden ze me nog eens fijntjes aan het feit dat mijn visum wel eens niet in orde zou kunnen zijn. Volgens regeltje a mag je niet binnen twee maanden na je eerdere vertrek terugkomen in India, volgens de ambassade bestaat dit regeltje niet en volgens regeltje b .... Na een aantal geruststellende telefoontjes naar de ambassade toen dus toch dit ticket geboekt en nu bij het inchecken komt de twijfel gelijk weer naar boven. Als het visum niet in orde is, laten ze je namelijk in principe niet eens meevliegen, want de luchtvaartmaatschappij krijgt een fikse boete als ze mensen meenemen die het land niet inmogen. Uiteindelijk verzinnen ze hun eigen 'emirates-regeltje', er zijn namelijk al wel twee maanden (en 1 dag om precies te zijn) vertreken tussen het vertrek in december en het vertrek nu. Dus laten ze me meegaan ... maar erg geruster wordt ik er niet op !

Ik krijg ook gewoon tijd genoeg om me erover druk te maken en om me zenuwachtig te maken. In Dusseldorf twee uur vertraging, waardoor ik mijn aansluitende vlucht in Dubai mis, in een hotel wordt geparkeerd en 12 uur later mijn reis alsnog kan vervolgen. Uiteindelijk kom ik dus in plaats van 7 uur 's ochtens om 7 uur 's avonds aan in Calcutta.

Alwaar een ongerust ontvangstcomite op me staat te wachten ! Nee, niet al vanaf 7 uur 's ochtens, alhoewel mr. Khan er wel bijna een hele dag gestaan moet hebben. Hij zou me 's morgens ophalen. Ik heb nog geprobeerd hem vanuit Dubai te bellen op zijn mobiel, maar dat lukte dus niet. Hij heeft 4 uur staan wachten, heeft ondertussen 20 keer Rosalie gebeld, die haar telefoon uit had staan en dus later 20 'missed calls' had. Rosalie had ondertussen haar email geopend, las het mailtje dat Wilbert (thanks bro) had verzonden en realiseerde zich dus dat ze mr. Khan moest bellen. Geprobeerd uit te leggen dat ik vertraging had, maar zijn Engels is niet zo goed en de man dacht dus dat ik een ongeluk had gehad en in het ziekenhuis was beland. Nou ja, eind goed, al goed, mr. Khan nam even heel diep adem toen hij me zag en begon gelijk te stralen. Wat een schat is het toch.

Maar goed, ik sla een hoofdstukje over. Uiteindelijk draaide mijn maag onregelmatige rondjes in het laatste uurtje voordat we in Calcutta zouden landen. Wat zouden ze met me doen als mijn visum niet oke was ? Direkt op de volgende vlucht terug ? Eerst naar het politieburo ? Moet ik ze omkopen ? Zouden ze wel aardig voor me zijn, al zou ik terug moeten ? Zou ik Rosalie even mogen bellen ? Zou ik even naar huis mogen bellen ? Alle scenarios gingen door mijn hoofd. Een uur stap ik heel parmantig het luchthavengebouw binnen. Na mijn stempel 'ik-ben-vrij-van-mexicaanse-griep' gehaald te hebben bij het mannetje dat met een mondkapje op naar een scherm zit te kijken waar een warmtecamera op staat, loop ik vol vertrouwen door naar de immigratiedienst. Ik had wel bedacht om daar niet onzeker te gaan staan, dat zou de situatie alleen maar erger maken.

Ik wens de beambte een goedenavond (eigenlijk is dat ook al verdacht, dat doet niemand hier ...), glimlach even naar hem, waarna hij mijn paspoort opent en een kwartier (½ minuut waarschijnlijk) gaat zitten staren. Het water loopt van mijn rug ... 'double entry?' vraagt hij me, ik knik bevestigend ... 'first time on this visa ?' ... en ik vertel hem dat het de 'second time' is... hij staart nog even na en begint ineens vrolijk te stempelen !! Ik had ineens een 100-koppig koor in mijn hoofd zitten dat ineens 'halleluja' begint te zingen. Opluchting is niet eens het goede woord ... wat was ik .... opgelucht !!

En daar ben ik dan, geestelijk volledig onvoorbereid door al dat gedoe met die vertraging en het visum. Maar zodra die typische Calcutta geur me weer tegemoet komt, weet ik het allemaal weer en voel ik me gelijk thuis. Best een rare gewaarwording!!